Offroad onderweg naar de last day...

Genieten van Aruba, op hoeveel manieren kun je dat doen? Natuurlijk zijn er de 'bekende' spots die je moet hebben bezocht. Groot deel hadden we zelf al gedaan, sommige sla je over. Een die nog wel op het program stond was de natural Pool. Must heve been, wel al eens van boven af  gezien maar nog nooit echt in gezwommen. Daar moest dus maar eens verandering in komen!

Maar gewoon naar de pool... daar had onze gastheer toch een heel andere gedachte over! In de middag mochten we ons medlen om achterin een open extended landrover te worden gehezen. Hoog boven het wegdek, uitkijkend over de cabine, werd de tocht aangevangen. Eerste stop, de california lighthouse. daar verzamelden zich nog drie jeeps van hetzelfde type.. Een echte toeristentocht! En dat hebben we geweten. Vanaf de lighthouse langs de oostroute naar Alto Vista. Toch wel geslaagd om eens niet zelf te rijden. Gelukkig bleken we een rustige chauffeur te hebben die ons alle tijd gaf om te genieten van de omgeving. Er bleken ook drivers in de groep die het offroad rijden wat hoger in het vaandel hadden staan... die van ons niet... Alle tijd, alle ruimte.. toch?

Van Alto Vista naar de bridge, waar we de stof konden wegspoelen met een balashi en vandaar dan eindelijk naar de Pool. Eerst even rustig over de weg, bochtje door en dan het park in. Nog even genieten van het uitzicht... en daar gingen we los! Wat een driver, wat een bochtenwerk, wat een slidings! Een beetje Dakar was er niks bij, we kregen alle ravijnen, randen en afgronden van zeer, zeer dichtbij te zien... Wat een tour, had het zelf niet beter kunnen rijden. Eenmaal bij de Pool een kleine domper: vanwege de wind mocht er niet worden gezwommen :( Dus door naar een nabijgelegen strand met een mooie surf om toch nog wat stof af te spoelen. 

Gisteren nog maar eens kort het eiland verkend. Rondje langs allerhande plekken en afsluiten met een cocktail, niet bij Moomba's: de dames daar hadden geen zin in de bediening, dus maar verder naar een plek waar wel mensen stonden die belangstelling voor de gasten hadden. Je blijft hier tenslotte voor de lol, niet om uitgebreid les te geven over klantvriendelijkheid. 

Vandaag pakdag... om ca 1730 worden we op het vliegveld verwacht. Op tijd wakker, koffer ingepakt en plannen gemaakt voor vandaag. Die vielen tot nu toe dus danig in het water. Letterlijk en figuurlijk. Nog even naar het strand werd een dag hangen in het zwembad. Met een biertje, een flesje, een hapje... de dames liggen er nog steeds, we hebben de Olympische spelen aan op de achtergrond... Straks de laatste spullen inpakken en terug naar Nederland... 

windkracht 5

Aruba. Na een week zijn we eindelijk wat gewend aan de drukte op het eiland. Het is nog geen filerijden op de A4, maar toch sta je hier in de spits steeds te wachten voor de verkeerslichten of voor een rotonde. Dus maar veel reizen buiten de spits.

Ook blijkt Aruba een zeer vochtig eiland. Iets waar men hier op dit moment erg blij mee is: de afgelopen maanden is geen drup gevallen en wij hebben de afgelopen week al drie forse regenbuien meegemaakt. Niet erg eigenlijk, net als op Bonaire is het gewoon lauw water dat uit de lucht valt. Het verkoelt redelijk, alhoewel het vlak voor en na een bui wel erg drukkend kan aanvoelen. Ons transportmiddel ter plaatse heeft daarnaast ooit wel eens een ac gehad, maar deze heeft in de loop der tijd zijn verkoelende werking verloren zodat het nu alleen  nog de warme lucht van buiten ongefilterd doorgeeft in de cabine. Dan krijg je dus warme lucht in je giegeltje... rijden met de ramen open is geniet dus de voorkeur, vinden we ook erg lekker, maar ja... met zo'n regenbui... wordt je toch erg vochtig. Daarbij kijkt elke medeweggebruiker je meewarig aan. Die swah heeft geen ac... Poor makamba... Gelukkig heb je dan nog de weggebruikers met een Jeep of, nog beter, de toeristen achterop de landrovers die open en bloot in de bak zitten met alleen een zonnedakje... Dat is dan pas echt lachen!

Ondertussen alweer wat meer van het eiland gezien. Het blijft frappant hoeveel gezichten Aruba heeft. De stad, de hotels, de drukke woonwijken en dan het steeds verder uitdunnende achterland. Daar kom je ineens weer kunukhuizen tegen, zandpaden omzoomt met cactussen, watapana en waaibomen. En daartussen natuurlijk iets wat Aruba uniek maakt: the rotsformatie van Ayo. Her en der zie je al grote rotsblokken liggen, alsof ze zijn uitgestrooid uit een zak knikkers, en bij Ayo ligt dan een hele grote bult rotsen. Blijft een apart gezicht, leuke excursie! Die hebben we dan maar  gecombineerd met "formerly known as" natural bridge. De grote brug ligt ingestort over de entree van de vroeger fraaie baai, de golven van de oostkust stromen er niet langer onderdoor maar breken op de restanten uiteen. 

Honderden kleuren blauw die uitbarsten in miljoenen witte druppels. Daarnaast de kleine brug, het water perst zich eronder door, klotst rond in de kleine baai... een plek waar je maar beter niet te water gaat!

Ook genoten van de zonsondergang. Met de catamaran de zee op met een windkrachtje 5, langs de kust op en neer onder het genot van een een hapje en een drankje. Dansend over de golven, soms er meer door dan erover. Voordeel van een catamaran: ze blijft heerlijk recht op de golven liggen.

Tussendoor moet er natuurlijk nog worden geshopt. Toch blij dat er dan altijd wel weer een bar in de buurt is... 

  

    

Wadlopen op Aruba

Alweer dinsdag... Je krijgt het gevoel dat de tijd voorbij vliegt terwijl je zelf stil staat. Als het zo doorgaat is het nog maar even en we stappen weer in de grote stalen vogel om terug te fladderen naar Nederland. Zijn de drie weken omgevlogen.

Op Bonaire hebben we veel gezien, gereden en gedaan. Hier op Aruba komt dat er op een of andere manier niet echt van. Beetje hangen bij het zwembad, Esther haar middagdutje en dan is het alweer avond... Oeps... waar was vandaag?

Zo zijn zaterdag, zondag en maandag voorbij gevlogen. Nog wel een spontaan bezoek uit Miami, heerlijk 6 uur zitten kletsen over longtime ago en de afgelopen jaren. Zondag een ouderwetse BBQ, onze huisbaas op zijn best achter de hete kolen en dat na een ontbijt met pannenkoeken. Geen wonder dat je dan eigenlijk niet in beweging komt.

Denk wel dat ik na deze drie weken eindelijk weer eens stevig moet gaan sporten. Enne... misschien iets minder genieten van goed eten en goede drank. Cocktailtje hier, borreltje daar, biertje tussendoor... Het is zo relaxed de laatste weken, want de vijf zit altijd wel ergens in de klok :-) Esther heeft het na drie dagen al opgegeven me in het rechte spoor te houden...

Vandaag dus maar eens even proberen weer wat op pad te gaan. Ook hier op Aruba is tenslotte genoeg te doen en te zien. Moomba beach blijft favoriet, maar de "formerly known as" natural bridge, de natural pool en de boulders staan nog op het programma. De goldmine zijn we al wel geweest, blijft een heerlijke route midden over het eiland!

Verder blijf ik me wel verbazen over wat ze hier strand noemen. Inderdaad: tot aan de waterlijn is het een goudgeel, fantastic sandy, gorgious strandlandschap op diverse plekken. Als je dan het water ingaat is het echter niet helder: het heeft een ondoorzichtige, melkachtige kleur. Een paar meter in het water loop je dan ineens tussen de planten en krijg je het gevoel dat de grunniger klei je tussen de tenen omhoog komt zetten. Rare gewaarwording... Wadlopen in het water van Aruba. Dan zweven er ook nog allerhande plantjes door het water... Nee, het heeft niet de charme van "formerly known as" Pink beach of Playa Lechi met het heerlijke zand en kristal heldere water.
Desondanksnietegenstaande blijft het heerlijk vertoeven in het water, zeker met de wind van de afgelopen dagen waardoor je op het strand wordt gezandstraald..

The day after the night before...

alweer twee volle dagen op Aruba. Dag 3 is in elk geval erg rustig begonnen, met veel asperine, water en een zonnebril met een pet diep over de ogen. Zelfs typen was een opgave...

Drie dagen geleden kwamen we dus aan. Alles goed gegaan de eerste avond, zoals in mijn vorig verslag al uitvoerig was omschreven. Donderdag de eerste dag om het eiland te gaan verkennen. Maar man oh man, wat hebben ze veel wegen hier! En geen enkele weg lijkt logischerwijs ergens heen te voeren. De asfaltweg kan veranderen in een zandweg en toch nog de betere route zijn dan de pas geasfalteerde baan. Rotondes zijn dé uitvinding voor Aruba. Overal, maar dan ook overal kom je ze tegen. Ouderwetse, turbo en dubbelturborotondes. Ze draaien hun hand er niet voor om op dit eiland. Tel daarbij nog de nodige eenrichtingsverkeerswegen en ons avontuur zat de eerste dag al meer in de route dan het verkennen zelf.

Eerst dus maar richting downtown Oranjestad vanaf onze verblijfsplaats. Vandaar uit is het langs de kust naar Noord een zeer gevarieerd beeld. Eerst een shoppingdistrict, daarna langs de oude haven om terecht te komen bij de hotel area. Beginnend met een ruine kan dat alleen maar beter worden: De lowrise, het Alhambra, langs de beach naar de highrise van het Riu, het Hilton (zwaai zwaai naar Jaap) en dan kom je in rural Aruba, ene kant strand en zee, andere kant mooie huizen die hierover uitkijken. Helemaal op Noord dan nog weer een vuurtoren om duidelijk het eind te markeren.

We hebben naast ons appartement een heerlijk zwembad en omdat Esther toch haar rustmomenten nodig heeft hebben we de middag dus maar plonzend en rustend doorgebracht. Erg aangenaam zo'n badje...

Gisteren bleek dus op een of andere onverklaarbare manier alweer vrijdag te zijn. Damn.. wat vliegt de tijd! De dag begon bewolkt en met een grote stortbui. 's Nachts had het ook al geregend waarbij de Airco was uitgevallen. Met mijn technische non existing kennis kreeg ik die natuurlijk niet aan de praat, dus de laatste uurtjes doorgebracht als zwetende ottertjes. Onze tour bracht ons deze keer een stukje naar de Zuid: weer de hele kustlijn verkend om uiteindelijk uit te komen op baby beach en Bachelors beach. Die naam begrijp ik wel... als je daar naar toe wilt moet je wel een bachelor zijn, want met kinderen loop je dat stuk echt niet! Kronkelend over allerhande binnendoorweggetjes de terugweg weer gevonden.

Daar begon dus het probleem van vanmorgenvroeg... Zijnde een dag als vrijdag leek ons het happy hour een geslaagde middagafsluiting. We hadden al bij de lunch een stiekeme cocktial genomen voor het relaxte vakantiegevoel en dat konden we dus lekker doorzetten bij het happy hour. Dat happy hour werd vervolgens doorgezet in een diner on the beach. Om vandaar naar huis te gaan en ons te bedenken dat we eigenlijk maar weer eens uit moesten. Dat wil zeggen: De heren... en dat idee werd dus enthousiast ten uitvoere gebracht. Een achttal cafe's later met een paar biertjes, gin-tonic's en whiskey's, acht verschillende soorten muziek, varierend van knallende house tot swingende salsa en natuurlijk live pianomuziek verder werd onze laatste daad van die dag het afdekken van al het vocht met een "colombian hamburgeresa". Verder zullen we niet schriftelijk op deze avond ingaan...

Maar goed.. daar zit je dan de volgende ochtend 

Fly Away... Bonaire to Aruba: daar gaan we weer

Van een ééndaags blog ben ik deze week ineens verzeilt geraakt in een tweedaags blog. Vraag me dan ook af of ik dan ook ineens het dubbel aantal letters moet gaan gebruiken om deze dagen te beschrijven, of me moet houden aan het statement dat een goed blog nooit te lang mag zijn. Ik heb altijd begrepen dat 500 woorden wel ongeveer het maximum is dat men aan slap ge OH van een gozerT zoals mij kan opnemen in een keer. Gelukkig heb ik nog de plaatjes die jullie wat kunnen afleiden van mijn epistel.

Anyway, inmiddels moet ik eigenlijk mijn blognaam gaan aanpassen. We zijn gisteren verkast van Bonaire naar Aruba. Dinsdag was onze laatste volle dag op Bonaire, die we feitelijk hebben doorgebracht zoals het hoort: Half in de zon, half in de schaduw, voetjes in het zachte zand en een brightje in de hand. Natuurlijk pas na een snorkeltochtje, maar helaas hebben de schildpadden zich weer niet laten zien. Genoeg vis, mooi koraal en één keer een dolfijn... Maar het blijft heerlijk genieten.

Op woensdag stond onze reisdag gepland. In de ochtend natuurlijk de echtelijke problemen over het inpakken van de koffer. Op een of andere manier lukt het vrouwen niet om een koffer correct ingepakt te krijgen. Helaas is mijn vechtgenoot dezelfde mening toegedaan over mannen... Dus gezamenlijk gezellig inpakken is voor ons een utopie. De een pakt in, de andere herpakt, wat de ander weer over pakt. net zolang tot beide koffers een georganiseerde puinhoop zijn waar niks in is terug te vinden en die nog ternauwernood dichtgaan. Maar het past in de koffer, de handbagage en de airline accepteert het als luggage: Wat wil je nog meer!
De vlucht was geboekt met InselAir. Na alle horrorverhalen hadden we ons ingesteld op ruim een halve tot een hele dag verblijven op de diverse airports en wachten op vertraagde, verlate en niet vertrekkende vluchten. Daar stonden we dus, na een heerlijke laatste lunch met twee geweldige vrienden, op de airport. Nog nagenietend van alle liefde die we op Bonaire hebben ontvangen dus op weg naar de balie, waar tot onze verbazing de vlucht nog als "on time" te boek stond.

Duh! dat zal wel... ingecheckt voor de vlucht van 1500 en inderdaad.. die vertrok... te vroeg... huh?  wat? oké... Netjes op tijd op Curaçao waar ze nog druk oefenen met het principe transit passagier. Schijnbaar zijn die ongewenst... sneaky in een hoekje van de hal een klein bordje, wijzend naar een trapje in de hoek waarvoor een lint was gespannen... maar die wel toegang gaf tot de transithal op de eerste verdieping. Zal wel te weinig geld opleveren, die transit passagier?
We hadden de vlucht van 1700 geboekt en al te horen gekregen dat we waren overgeboekt naar die van 1600. Dat zal wel, eerder weg. Maar ook vanaf Curaçao vertrokken we op tijd naar Aruba. Wie durft er nu nog te klagen over Insel.. 't is geen ALM!  Geweldige maatschappij! Gewoon weer dat typisch Hollandse dat niets op deze wereld goed is behalve het gras bij de buren...

Nu dus al een avond op Aruba. Oude vrienden weer opnieuw in de armen gesloten. Een eerste glas wijn aan het zwembad, en weer op tijd wakker om vandaag maar eens een eerste ronde maken. Lang geleden dat we hier waren en zeer benieuwd wat er allemaal is veranderd. Het is drukker, er liggen turbo rotondes, het is groener dan op Bonaire, maar het waait ook harder... We gaan het eens leren kennen!

Runnin' around in Speedo

JA! een dag overgeslagen... ik weet het! Schijnbaar ben ik een al een gewoonte geworden in een aantal huishoudens, een rustpunt in de dag, een momentje van overpeinzing of net degene die op het juiste moment een lach op je gezicht weet te toveren. Geen idee, maar excuus, mijn nederig excuus, voor het afwezig zijn van mijn korte stukje schrijven gisteren. 

Inmiddels zitten we dus alweer op de dinsdag. Nadat  we  ons tripje Rincon hadden gedaan, was er nog één ronde die op het programma stond: een rondje om de zuid. De andere kant van het eiland, waar  je ver kunt kijken over  de blauwe zee, en over de zoutpannen. Waar je overal de zoutbergen ziet liggen, witte  koppen die overal bovenuit steken. Die van afstand lijken op poedersneeuw, maar bij aanraking keihard zout zijn, met scherpe randen en punten. Een stukje natuur dat veel bedrijvigheid oplevert op Bonaire.

Natuurlijk hebben we op deze route ook weer een snorkelstop gemaakt en genoten van al het moois onderwater. Even langs "formerly known as" pink beach, waar de term pink tegenwoordig alleen nog verwijst naar de overvliegende flamingo's en de term beach hooguit verwijst naar het zand onder de waterlijn. Door langs de Casa van Joep en Ed en door langs de kitesurfers, die de blauwe lucht inkleuren met hun kites in alle kleuren en maten. Als een felgekleurde vlucht vogels klieven ze door de lucht, soms bijna synchroon, vaak alsof ze kriskras door elkaar vliegen. Een mooi gezicht om zoveel techniek op zo'n natuurlijke manier te zien bewegen.

Aan de Oostkust een stop gemaakt om ook ons merkteken eindelijk eens te plaatsen. Bonaire is al jaren ons eiland. We voelden ons hier jarenlang thuis, opgenomen en deel van het eiland. Al jaren volgen we het nieuws, verlangen we er regelmatig naar terug. Nu, op dit moment met de geschiedenis van dit jaar, hebben we een persoonlijke markering achtergelaten. En dat kan maar één ding betekenen: We will be back :-)

De zondag afgesloten met een geweldig uitzicht op de berg, met goede vrienden en een goed glas wijn. Heerlijk om mensen te horen en zien praten en lachen. De spontane glimlach die op een gezicht ontstaat na een uitspraak, de schaterlach die uitbreekt na een goed geplaatste opmerking. Daarnaast en daartussendoor gesprekken met iets meer lading, meningen, de openheid die je onder vrienden kunt hebben over gevoelige onderwerpen waar je over kunt discussiëren maar waar je elkaar in de waarde laat. Een mening is een mening, die je nuanceert, bespreekt en waarvan je elkaars inzichten respecteert en waarvan je mogelijk stukken overneemt. De mengeling van mensen, de ondergaande zon en de passaatwind... een heerlijke avond!

Maandag is natuurlijk ook altijd maandag... de dag is net iets

anders. Begin van de week, nieuwe 7 daagse  start. Voor ons het moment om Klein Bonaire eens te gaan verkennen. Wel in de ochtend, want ervaringen uit het verleden leert dat een middagje Klein wel eens erg rood kan aflopen.. Weliswaar is ons huidje na een week al redelijk tropical proof, maar de uitdaging van een hagelwit strand, een strakblauwe lucht met 32 graden en een grote koperen ploert gecombineerd met een nagenoeg schaduwloze plek leek ons toch iets te veel uitdaging voor ons. We komen tenslotte niet uit Engeland, waar stoplichtrood een cultuur ding is.  Ook hier zijn we dus weer willens en wetens het water ingedoken. Omdat ik van mening was dat ik toch een beetje mee moest doen met de alomheersende strandmode, had ik me voor de dag eens in een surfshort gehesen in plaats van mijn oude vertrouwde speedo. Intussen was ik er al wel achter dat het dragen van de speedo op veel locaties een unicum is... maar als gewoontedier kan en kon ik er nog steeds geen afscheid van nemen. Ik ben hierdoor in al mijn onschuld al beschuldigd van naaktloperij maar toch.. old habits last long.

Ook ben ik er daardoor nu achter wat het grote nadeel is van voornoemde surfshort. Inderdaad, er zit een handig broekzakje in zodat je je telefoon mee kan nemen in het water.
Ik heb een samsung, die is nu eenmaal waterdicht, dus voor mij is het echt handig... werk je met een Iphone, dan zou ik dit mogelijk eerder een onhandigheidje noemen. Maar dit terzijde.
Nee, het grootste nadeel vind ik wel dat ik dus nu als een soort wielrenner door het leven moet gaan. De melkflessen bij een speedo zijn non existing. Je hebt witte billen en een wit kruis, maar that is it. Maar bij een surfshort... Ik kijk nu omlaag en zie halfvol! vanaf de rand van mijn speedo *dit is echt wit* naar valk boven mijn knie: een nieuw wit landschap! Daar direct onder een rode band, alsof er een grensgebied is aangegeven en pas dan, iets boven de knie, het oude vertrouwde bruin. Ik ben een tricolere... maar dan in alle tinten witbruin...

Rincon

Na een paar rustige dagen hebben we gisteren besloten toch maar het programma weer wat te intensiveren. We moeten tenslotte wel een beetje effectief door de vakantie heen, want anders is het ook alleen maar luieren! En dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dus Een soort van een planning gemaakt en begonnen... met uitslapen. Is toch ook ongeloveloos belangrijk? Niet om 06030 uit het bedje, maar pas tegen 0800 rustig uitrekken, Slaperig om je heen kijken en even krabben aan je ... hoofd. 5 minuten later zat ook Esther al overeind in bed. Na een rustig ontbijt, twee sneetjes bruin, eitje erbij, kopje koffie, was het ochtendprogram al in full swing. Omdat we om 1200 aan boord van de Freewinds werden verwacht, zou de ochtend worden doorgebracht met... shoppen... joepi...

Richting de Kaya Grandi dus! Van souvenir winkeltje naar souvenir winkeltje, kledingshopje, juwelenzaakje... anyway... je kent ze wel.. van die zaakjes waar je tussen de standaard mumbo jumbo probeert te zoeken naar iets origineels wat je eigenlijk bijna zeker weet dat je dat niet gaat vinden. Alles bedrukt met het woord "Bonaire" waar we volgende week dezelfde spullen gaan vinden op Aruba, bedrukt met... juist. Waarschijnlijk vind je het ook al terug in Spanje, Miami of whatever toeristenplekje je komt. Maar goed: we hebben wat leuks gevonden!

Vanaf de Kaya Grandi naar een lunchplek op hoog niveau: Als gasten waren we uitgenodigd voor een lunch aan boord van de Freewinds. Na een ontvangst aan boord door de captain werden we begeleid naar de diningroom waar we konden genieten van het uitzicht en een uitstekend drie gangen diner. Tevens nog een uitnodiging voor het concert van die avond, waar de Curaçaose Pavarotti met de band van de Freewinds acte de presence zouden gaan geven.
Vandaar even een korte rustpauze voor Esther ingelast. Ook wel verstandig, want de laatste dagen is het weer ouderwets warm en dan is een siësta wel heel erg aangenaam. Even afkoelen in de airco en dan weer fit voor het vervolg van de dag. Dat werd dus, na een week plannen, eindelijk Rincon. Wel via de westkust natuurlijk, om onderweg nog te kunnen genieten van een snorkeltochtje. Want de beste manier om af te koelen blijft toch wel een duik in het koele blauwe water...

Worden jullie daar in Nederland al wat jaloers.. ?
Via de Bopec eindelijk ook eens flamingo's gezien in het Gotomeer. Ben  nu bekend met diepwater, ondiepwater en droogwater flamingo's...
De diepwaterversie staat dus echt tot de borst in het water, de onderste kromming van de nek loopt onder water door, je krijgt dus een soort |Nessie effect. Als ze eten is ook de hele kop en hals verdwenen: staat er alleen nog een roze bolletje boven water. De ondiepwatereditie is zoals we die kennen, gewoon een roze bol op pootjes waaraan een lange nek zich naar beneden beweegt. De droogwateruitvoering is een type dat teveel naar AfroJack en Tiesto heeft geluisterd: Langs de waterkant lopend, swingend met de nek van links naar rechts vlak boven de modder en het water, als of de speed nog niet compleet is uitgewerkt.
In Rincon aangekomen is er, zoals verwacht, eigenlijk niks te doen. Alles in rust, stilte.. alleen een ezel op straat. wel schenen er wegwerkzaamheden te zijn. Verbazing! Er wordt op Bonaire aan de weg gewerkt! Dat zou je toch niet zeggen als je hier al een week rondrijd... Of misschien waren de potholes nog niet diep genoeg en zijn ze die aan het bijgraven. Als een soort toeristische attractie.

Gelukkig kent Rincon een leuke bar, waar je onder het genot van een biertje kunt neerploffen. Beetje muziek, beetje stoba... wat wil je nog meer? The good life is a slow life...